نگاهی کوتاه به تاریخچه بورس در ایران

ایالات متحده از ربع پایانی قرن نوزدهم با ایران روابط داشته است. مبلغان آمریکایی حتی بیشتر از این هم در ایران بوده اند. اما تعامل واقعی ایالات متحده با ایران تنها به زمان جنگ جهانی دوم بازمی گردد. این رابطه عموماً نزدیک بوده است، اما ابتدا با دخالت سیا در کودتای 1953 که نخست‌وزیر محبوب محمد مصدق را سرنگون کرد، و سپس با انقلاب اسلامی 1979 که منجر به بر هم خوردن روابط شد، نشانه‌گذاری شد. که هنوز تعمیر نشده استدر واقع، دو کشور که زمانی دوستان و متحدان صمیمی بودند، اکنون یکدیگر را به ترتیب «شیطان بزرگ» و عضوی از «محور شرارت» می‌بینند.

با نگاهی به چگونگی برخورد برخی از مورخان و تحلیلگران برجسته روابط ایالات متحده و ایران با این موضوع، توجه به این احساس دائمی از دست دادن، از آنچه ممکن است بوده باشد، جالب است. بری روبین عنوان کار خود را در رابطه با نیت خوب هموار کرد. جیمز بیل «عقاب و شیر» را با عنوان «تراژدی روابط ایران و آمریکا» زیرنویس کرد. گری سیک، عضو سابق شورای امنیت ملی، زیرنویس خود را «برخورد غم انگیز آمریکا با ایران» می‌نویسد. کتاب اخیر باربارا اسلاوین، روزنامه‌نگار، ایده رابطه‌ای را نشان می‌دهد که می‌توانست بسیار بهتر از آنچه هست باشد، با عنوان کتابش دوستان تلخ، دشمنان سینه.

بین سال‌های 1945-1979، روابط ایران و آمریکا از جهاتی شبیه به روابط ایالات متحده و عربستان بود، جایی که ایالات متحده با یک خانواده حاکم سروکار داشت. در مورد ایران، ایالات متحده با یکی از حاکمان، محمدرضا شاه پهلوی، که در سال 1941 به سلطنت رسید و تقریباً چهار دهه به سلطنت ادامه داد، برخورد کرد. در این دوره، رابطه با تعدادی ویژگی پایدار و پایدار اداره می شد.

اول ، از طرف آمریکا ، علاقه به ایران تا حد زیادی به موقعیت استراتژیک این کشور ، هم مرز ، از یک طرف ، خلیج فارس و از طرف دیگر ، حداقل تا زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ، بسیار مشترک بود. مرز طولانی با دشمن قبلی آمریکا. ایران نیز به دلیل روغن آن مهم بود. در طول جنگ سرد ، ایران هم هدف بالقوه گسترش گرایی شوروی بود ، که در مقابل آن باید از آن محافظت می شد ، و یک متحد بالقوه و اغلب واقعی در مبارزه با اتحاد جماهیر شوروی. سرانجام ، هرچه ایران از درآمدهای نفتی ثروتمندتر شد ، به طور فزاینده ای به بازار کالاهای آمریکایی ، اسلحه ، تجهیزات صنعتی ، فناوری ، سرمایه گذاری و در طول سالهای رونق نفت پس از سال 1973 ، اشتغال تکنسین های آمریکایی ، مشاوران ، متخصصان و موارد مشابه تبدیل شد. واد

از طرف ایران ، اول ، ایالات متحده به عنوان یک محافظ بالقوه ، در ابتدا در برابر تسلط دو قدرت بزرگ که ایران در طول تاریخ قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم تجربه کرده بود-روسیه و انگلیس-دیده می شد. و سپس در برابر اتحاد جماهیر شوروی. دومین ویژگی مداوم روابط ایالات متحده و ایران ، دیدگاه ایران از ایالات متحده بود نه تنها به عنوان حامی و محافظ ، بلکه به عنوان متحد در پیشبرد آنچه که یک محقق رویاهای شاه عظمت نامیده است. این ایده که ایران می تواند و باید یک قدرت عالی باشد ، حداقل در منطقه.

تاریخ نوزدهم قرن بیستم ایران با انگلیس و روسیه/اتحاد جماهیر شوروی شامل جنگ هایی با هر دو این قدرت بود. ایران قلمرو هر دو را به طور عمده برای روسیه از دست داد. هر دو کشور عمیقاً درگیر اقتصاد و تجارت ایران بودند و هر دو در امور داخلی و سیاست های ایران دخالت کردند. با شروع قرن نوزدهم ، ایران به دنبال آنچه من "سیاست شهر سوم" می نامم-یعنی تلاش برای یافتن کشوری که بتواند این دو قدرت بزرگ را متعادل کند. در قرن نوزدهم ، گاهی اوقات آلمان ، گاهی فرانسه بود. در قرن بیستم ، به ویژه در آغاز جنگ جهانی دوم ، ایران شروع به نگاه به ایالات متحده آمریکا کرد اما این تاریخچه قدیمی تر بودن قدرتهای بزرگ در روابط ایران با ایالات متحده نیز نقش داشته است. کشوری که در بیشتر دوره بعد از سال 1941 به عنوان یک متحد دیده می شد ، یک قدرت بزرگ در نوع خود ، می تواند به عنوان یک کشور بار دیگر نقش امپریالیستی را بازی کند. همانطور که از انقلاب 1979 دیدیم ، عمدتاً در این نقش است که تهران در سه دهه گذشته ایالات متحده را مشاهده کرده است.

می توان روابط ایران و آمریکا از زمان جنگ جهانی دوم را در چهار مرحله مشاهده کرد. ابتدا، از سال 53-1941، ایران به دنبال حامی و دوست بود. شاه فعالانه و مصمم به دنبال جلب نظر ایالات متحده برای جذب آن به روابط نزدیکتر بود. دوم، از سال 1953 تا اواخر دهه 1960 (پس از سرنگونی مصدق)، با بازگرداندن شاه که از کشور گریخته بود، به تخت سلطنت، در نتیجه کودتای مهندسی شده تا حد زیادی توسط سیا و اطلاعات بریتانیا،دوره ای بود که ایران به شدت به ایالات متحده وابسته بود - به حمایت، حمایت و کمک آمریکا. این رابطه کاملاً حامی و مشتری نبود و استقلال ایران و شاه از ایالات متحده رشد کرد. اما با این وجود، واضح بود که ایالات متحده شریک ارشد در این رابطه بود. سوم، در دوره 1973-1979، این رابطه بسیار بیشتر به یک مشارکت تبدیل شد. شاه در داخل کشور بسیار باثبات تر، ثروتمندتر و در اداره روابط خارجی خود ماهرتر بود. او شروع به درخواست کرد. چهارم و بالاخره اینکه از سال 1979 دو کشور با هم متخاصم بوده و اصلاً روابط مستقیم سیاسی و دیپلماتیک نداشته اند.

جنگ جهانی دوم و پس از جنگ جهانی دوم

با شروع جنگ جهانی دوم، ایران اعلام بی طرفی کرد. اما به هر حال روس ها و انگلیس در مرداد 1320 به ایران حمله کردند. آنها اساساً به دو دلیل این کار را انجام دادند. اول اینکه ایران روابط بسیار نزدیکی با آلمان داشت. این افسانه که پادشاه حاکم آن زمان طرفدار فاشیست/آلمانی بود اکنون مورد توجه قرار گرفته و کنار گذاشته شده است. اما حضور گسترده آلمانی ها در ایران وجود داشت و انگلیسی ها از امنیت چاه های نفت خود در جنوب و روس ها از چاه های نفت خود در باکو، آن سوی مرز ایران، هراس داشتند.

ثانیاً، هنگامی که هیتلر در بهار 1941 به روسیه حمله کرد، متحدان به مسیر زمینی ایران برای تأمین ارتش روسیه نیاز داشتند. این امر در ایران بی طرف غیرممکن نبود و به همین دلیل روس ها و انگلیس تصمیم گرفتند به ایران حمله کنند. از شر شاه خلاص شدند و پسرش را بر تخت نشاندند. این امر همچنین نیروهای آمریکایی را به ایران آورد تا تدارکاتی را که از خلیج فارس در سراسر خاک ایران به اتحاد جماهیر شوروی منتقل می شد، تسهیل کنند.

شاه در این دوره به عنوان محافظت در برابر دو قدرت بزرگی که کشور را اشغال کرده بودند، با جدیت از آمریکا خواستگاری کرد. در کل، ایالات متحده مایل بود که فریفته و فریفته شود. آنها در اوایل از ایران حمایت قابل توجهی کردند. این ایالات متحده بود که روسیه و انگلیس را متقاعد کرد که توافقنامه ای را برای خروج نیروهای خود از ایران ظرف شش ماه پس از پایان جنگ در جنگ امضا کنند. رفتار روس ها در ایران به دلیل حضور آمریکا تعدیل شد.

هنگامی که در پایان جنگ جهانی دوم، روس‌ها بر حفظ نیروهای خود در ایران پافشاری کردند و از یک جنبش خودمختار شبه گسسته در استان آذربایجان ایران حمایت کردند، ایالات متحده در تحت فشار قرار دادن روس‌ها برای عقب‌نشینی و پایان دادن به این حمایت بسیار مفید بود. از قبل در طول جنگ، یکی از ویژگی های دائمی روابط ایران و آمریکا آغاز شده بود. آمریکایی ها مستشارانی را برای کمک به ایجاد ارتش، پلیس و نیروی ژاندارمری ایران و کمک در سایر حوزه های مدیریتی ایران مانند مالی فرستادند.

شاه که همیشه جاه طلب بود تا ارتش بزرگی ایجاد کند، در این دوره چیزی را آغاز کرد که به موضوعی همیشگی در روابط تبدیل شد، یعنی ترغیب آمریکایی ها به تامین تسلیحات پیشرفته تر به ارتشش.

مصدق و بحران ملی شدن نفت

این دوره ماه عسل در روابط ایران و آمریکا در سال 1951 در جریان نهضت ملی شدن صنعت نفت ایران با بحران مواجه شد. صنعت نفت ایران مهمترین صنعت کشور بود. این منبع اصلی درآمدهای ارزی بود. بزرگترین کارفرمای کشور بود. اما تحت کنترل بریتانیا بود. ایرانی ها هیچ حرفی در مدیریت شرکت، تولید و تعیین قیمت نفت نداشتند. سال‌ها بود که دولت بریتانیا از عملیات نفتی ایران به مراتب بیشتر از خود دولت ایران درآمد کسب کرده بود. در اواخر دهه 1940 و سپس واقعاً در سال 1951، جنبشی برای ملی کردن صنعت نفت آغاز شد. این جنبش به رهبری مصدق بود که نخست وزیر شد. صنعت نفت در واقع در مارس 1951 ملی شد. سپس مبارزه دو ساله بین ایران و انگلیس بر سر این اقدام آغاز شد.

در طول دولت ترومن ، دولت ایالات متحده از ایران حمایت می کرد. ایالات متحده به قدرتهای قدیمی امپریالیستی مشکوک بود و از جنبش های ناسیونالیستی حمایت می کرد ، که فکر می کرد مانع خوبی برای گسترش کمونیسم است. همدردی واقعی با گرفتاری ایرانیان و تمایل آنها برای کنترل بیشتر صنعت نفتی آنها وجود داشت. دولت ترومن غالباً در موقعیتی بود كه انگلیسی ها را ترغیب می كردند كه در برآورده كردن خواسته های ایران آینده تر باشند.

انگلیسی ها از ابتدا برای ملی سازی بسیار بی همتا بودند و تصمیم گرفتند که موساج مردی معقول و منطقی نیست که بتواند با آنها برخورد کند. آنها به دنبال این بودند که وی را از سمت خود خارج کنند. آنها سعی کردند ایالات متحده را ترغیب کنند که در یک نقشه برای سرنگونی او به آنها بپیوندند. ترومن حاضر نبود با این ایده همراه شود ، اما به محض ورود دولت آیزنهاور ، بسیار پذیرایی بود. هر دو وزیر امور خارجه رئیس جمهور آیزنهاور ، جان فاستر دالس ، و برادرش آلن ، رئیس سیا ، جنگجویان سرد بودند. JFD معتقد بود که بی طرفی در جنگ سرد بین بلوک اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده غیراخلاقی است. آنها در نقشه ای به انگلیسی ها پیوستند که پس از برخی از دست و پا زدن و عدم اطمینان ، در اوت سال 1953 موفق به سرنگونی موساج شدند.

این یک رویداد اصلی در تاریخ مدرن ایران بود. دخالت CIA و اطلاعات انگلیس در کودتایی که یک نخست وزیر منتخب و بسیار محبوب را سرنگون کرده است ، همچنان به تخیل تاریخی ایران منتقل شده و رابطه روابط ایالات متحده و ایران را رنگ آمیزی کرده است.

تعدادی از پیامدهای مهم دیگر این درگیری ایالات متحده در سرنگونی موسادگ وجود داشته است. شاه ، که تقریباً تاج و تخت خود را از دست داد ، در اوت سال 1953 به ایران بازگشت ، مشخص کرد که این اتفاق هرگز نباید دوباره برای او رخ دهد. پس از سال 1953 ، استبداد سلطنتی و عدم تحمل برای انتقاد ، مخالفت ، احزاب سیاسی مستقل ، یک مطبوعات مستقل یا یک پارلمان مستقل افزایش یافت.

دوم ، وابستگی شاه به حمایت ایالات متحده شدت و تشدید شد. در حقیقت ، با بازگشت شاه به قدرت ، ایالات متحده علاقه عمیقی داشت که ببیند رژیم وی پایدار است و او بر تخت سلطنت باقی مانده است. بنابراین ، او نه تنها به حمایت اخلاقی و دیپلماتیک ، بلکه مالی و سایر اشکال کمک نیز داده شد.

در ذهن طبقه سیاسی ایران ، تأثیر این درگیری ایالات متحده دو برابر بود. از یک طرف ، این ایده که آمریکا با قدرتهای امپریالیستی قدیمی متفاوت بود ، همچنان ادامه داشت. مخالفان ، از جمله حزب خود Mossadegh ، جبهه ملی ، همچنان اعتقاد داشتند كه همانطور كه آمریكا در گذشته به ایران علیه امپریالیست ها كمك كرده بود ، به حواس خود باز می گردد و دوباره به آنها كمك می كند.

از طرف دیگر ، ایالات متحده ، که به عنوان حامی منافع ملی ایران دیده می شد ، اکنون در یک نور دیگر دیده می شد. هر دو این روند تفکر در بین طبقه سیاسی ایران تقریباً به زمان انقلاب 1979 ادامه داشت ، اگرچه اتحاد نزدیک شاه و ایالات متحده در این سالها ، به ویژه در اواخر دهه 1960 و 70 ، این سالها رشد استتار سلطنتی، به وضوح اعتقاد ایران را به تعهد آمریکا به دموکراسی ، به بیان خفیف ، تحت فشار زیادی آورد.

اینها همچنین سالهایی بود که شاه ، هم از نظر آنچه او منافع ملی ایران را در نظر گرفت و همچنین به دلیل اعتماد به حمایت ایالات متحده ، هنگامی که سیاست خارجی ایران بسیار نزدیک با سیاست خارجی آمریکا بود. در نتیجه ، تنش با اتحاد جماهیر شوروی افزایش یافته است ، و ایران سریع به پیمان بغداد پیوست ، که ایران ، ترکیه ، پاکستان و انگلیس را با هم در یک پیمان دفاعی با ایالات متحده یک شریک غیررسمی متحد کردند.

این تراز نزدیک ایالات متحده و ایران در مورد مسائل سیاست خارجی در دهه 50 و اوایل دهه 1960 در زمانی اتفاق افتاد که در جاهای دیگر خاورمیانه و آسیا شاهد ظهور دولت های ملی گرایان بودیم. به ویژه در خاورمیانه ، به نظر می رسید سلطنت ها مانند مگس ها در حال سقوط هستند. رژیم های افسر انقلابی در مصر ، عراق و سوریه به قدرت می رسیدند. ملل بزرگ آسیا ، هند ، چین و اندونزی رهبری یک جنبش غیر همجنسگرا را داشتند. بنابراین شاه از نظر روندهای وسیع تر در خاورمیانه و منطقه منزوی به نظر می رسید. همه اینها با نسل جوان در ایران و به طور گسترده با طبقات متوسط تحصیل کرده ، خیلی خوب پیش نرفت. ممکن است شاه شاه را دنبال کند ، هرچند که معقول باشد ، که مخالف غلات روحیه سیاسی غالب در کشور بود.

شاه همچنین در این دوره روابط بسیار نزدیک با اسرائیل ایجاد کرد - نه به دلیل ایالات متحده ، بلکه به دلیل محاسبات شخصی وی در مورد علاقه ایران. او در اطراف خود رژیم های عربی را که رادیکال بودند ، به طور فزاینده ای با اتحاد جماهیر شوروی ، جمهوری ها و نه پادشاهی ها دیدند. از این رو معقول بود که دشمن دشمن شما دوست شما باشد و روابط ایران با اسرائیل در این دوره به طور فزاینده ای رشد کرد. نه در بین همه ، بلکه در بین یک عنصر قابل توجه در جمعیت ، غیرقانونی بود.

وقایع پیرامون آنچه که به عنوان وضعیت نیروهای بیل (1964) شناخته شد - ایالات متحده به تازگی توافق مشابهی با عراق ، مبل را امضا کرد - همچنین بحث برانگیز بود. این توافق نامه های مبل ایالات متحده با بسیاری از کشورها که در آن ایستگاه ها قرار دارد ، برای محافظت از سربازان آمریکایی یا مشاوران نظامی در سایر کشورها از دادگاه های محلی "وحشتناک" قرار دارد. در واقع این مصونیت دیپلماتیک را نسبت به پرسنل نظامی که در یک کشور خارجی خدمت می کنند ، گسترش می دهد. در سال 1964 ، ایالات متحده یک شاه تمایلی و پارلمان بسیار تمایلی و کابینه دولت تمایلی به امضای مبل برای پوشش پرسنل نظامی آمریکا در ایران تحت فشار قرار داد. این توافق نامه بلافاصله خاطرات به اصطلاح پایتخت ها را برانگیخت که در قرن نوزدهم در منطقه بسیار رایج بود و همچنین اتباع اروپایی را از صلاحیت دادگاههای بومی ، دادگاه های ایران در پرونده ایران ، دادگاه های عثمانی در پرونده عثمانی معاف کرد. امپراتوری ، دادگاههای مصر در پرونده مصر. در حقیقت ، آیت الله خمینی ، که 15 سال بعد قصد داشت یک انقلاب اسلامی در ایران را رهبری کند ، به دلیل مخالفت با وضعیت عمومی بیل ، که وی توافق نامه ای برای بردگی ایران خواند ، از این کشور اخراج شد.

اینها همه راه هایی بود که روابط ایالات متحده و ایران در دهه 1960-70 به وجود آمد. اما این واقعیت که مطبوعات ، پارلمان و فعالیت سیاسی کنترل می شدند به این معنی بود که جوانب مثبت و منفی این رابطه نزدیک که شاه با ایالات متحده به آن رسیده بود ، هرگز آشکارا مورد بحث قرار نگرفت و افکار عمومی هرگز آشکارا بیان نشده بود.

در عین حال ، شاه واقعاً هرگز مشتری ایالات متحده نبود ، در واقع ، او همیشه از انجام اراده آمریکا سرچشمه می گرفت و به دنبال فرار از این آموزش به همان سرعتی بود که می توانست. از آنجا که رژیم وی پایدارتر شد ، به خصوص با افزایش درآمد نفت ایران ، وی سعی کرد ایالات متحده را از بین ببرد. او این کار را به طور فزاینده ای انجام داد. ایالات متحده با ویتنام ، دکترین نیکسون که منجر به سیاست دوقلوها شد ، مورد توجه قرار گرفت ، این ایده که قدرتهای منطقه ای با ایالات متحده متحد باید مسئولیت امنیت منطقه ای را به عهده بگیرند ، و ایران و عربستان سعودی باید مسئولیت بیشتری را برای امنیت خلیج فارس بر عهده بگیرند ،این بدان معناست که ایالات متحده بیشتر و بیشتر به شاه و بیشتر به او اعتماد کرده است تا عربستان سعودی ، که فاقد اندازه ، جمعیت یا قدرت نظامی ایران بود. شاه از این امر استقبال کرد ، تا حدودی به این دلیل که نقش و اهمیت خود را تقویت کرد و تا حدودی به این دلیل که می خواست از آموزش ایالات متحده فرار کند.

سپس با منفجر شدن قیمت نفت در سالهای 1973-74 ، درآمد نفت ایران یک شبه چهار برابر شد. شاه به بدهکار ایالات متحده یا کشورهای اروپا بلکه یک طلبکار تبدیل نشد. ایران نه تنها در یک دوره سختگیرانه مالی و قیمت بالای نفت ، بازار عظیمی را برای اسلحه ، تجهیزات صنعتی ، فناوری و اشتغال به ایالات متحده ارائه داد.

در این دوره ، ایالات متحده علاوه بر انجام صحیح تعدادی از کارها ، در ایران چندین خطای جدی ایجاد کرده است. گذشته از یک دوره کوتاه تحت دولت رئیس جمهور کندی ، هنگامی که کندی به شاه فشار آورد تا برخی از اصلاحات در ایران را آغاز کند ، به ویژه برای شکستن املاک زمینی و سهم بیشتری در مالکیت زمین به دهقانان ، در کل این دوره فشار بسیار کمی وجود داشتدر شاه در حوزه سیاسی. ایالات متحده از دیدن ایران پایدار و در حال توسعه خوشحال شد. در حال توسعه دیدنی بود. U. S. از داشتن بازار بزرگی برای کالاهای آمریکایی خوشحال شد. و تا زمانی که ناآرامی داخلی بسیار کمی وجود داشته باشد ، به نظر می رسید همه چیز تحت کنترل است. ایالات متحده در این دوره ، هنگامی که در ایران وزن و نفوذ داشت ، فرصت هایی را برای هدایت شاه از نظر سیاسی ، داخلی و در جهت دیگری از دست داد.

دوم، ایالات متحده آنقدر از اتحاد نزدیک و از ثبات ظاهری رژیم شاه خشنود بود که کمتر و کمتر شروع به مطالعه دقیق اوضاع سیاسی داخلی کرد. اکنون می دانیم که زمانی فرا رسیده بود که به اصرار شاه، سیا موافقت کرد که کار اطلاعاتی خود را در ایران انجام ندهد، بلکه به منابع شاه تکیه کند. هنگامی که رونق قیمت نفت رخ داد و شاه تصمیم گرفت از این درآمد هنگفت، کمتر از سایر کشورهای خلیج فارس، برای منجنیق کردن ایران به سمت پیشرفت اقتصادی و صنعتی شدن استفاده کند، نتیجه آن نابسامانی های عظیم در اقتصاد بود. نه تنها ایالات متحده، بلکه همه کشورهای اروپایی در یک سیاست اقتصادی شریک بودند که در نهایت برای رژیم شاه بسیار بی ثبات کننده بود. تلاش برای تزریق مقدار قابل توجهی پول در یک دوره زمانی بسیار کوتاه به اقتصاد باعث نابسامانی‌های بزرگی شد و تا حدی نارضایتی را توضیح می‌دهد که به انقلاب اسلامی 1979 کمک کرد.

زمانی که آن انقلاب به وقوع پیوست، روابط دیپلماتیک ایران و آمریکا قطع شد و از آن زمان تاکنون بازسازی نشده است. خود نهضت اسلامی از ابتدا مولفه ضد آمریکایی داشت. انقلاب خمینی علیه شاه بود که ریشه در مشکلات داخلی داشت. اما همچنین مخالف روابط نزدیک شاه با ایالات متحده بود که از دو عامل بسیار آشکار ناشی می شد. اولاً، آمریکایی‌ها از شاه حمایت کرده بودند، و بنابراین مخالفان، ایالات متحده را همدست خودکامگی شاه می‌دانستند. همچنین نمی توان فراموش کرد که خمینی از کشور خود تبعید شد و 14 سال را در ابتدا در عراق و سپس مدت کوتاهی را در فرانسه در نتیجه مخالفت با SOFA گذراند.

ثانیاً، خمینی هم در رهبری انقلاب و هم در تثبیت آن پس از سرنگونی سلطنت، بسیار ماهرانه روی احساسات ضد آمریکایی بازی کرد. مضامین ضدآمریکایی، آمریکا به عنوان حامی شاه، نه تنها به موضوع مبارزات انقلابی، بلکه در ایران پس از انقلاب نیز تبدیل شد.

سوم، تسخیر سفارت آمریکا توسط دانشجویان رادیکال و گروگان گرفتن دیپلمات‌های آمریکایی تأثیر بسیار زیادی داشت. حدود 50 آمریکایی از نوامبر 1979 تا روی کار آمدن ریگان در سال 1981 به مدت 444 روز در ایران گروگان ماندند. برای آمریکایی ها، این یک تجربه تلخ بود. برای ایرانیان لحظه پیروزی بود. دانشجویانی که سفارت را تصرف کردند یک شبه قهرمان شدند.

چهارم ، موقعیت ایالات متحده در طول جنگ ایران و عراق وجود داشت. هنگامی که جنگ آغاز شد ، ایالات متحده به طور رسمی حداقل موضع بی طرفی را اتخاذ کرد و اسلحه را به هر طرف عرضه نکرد. آمریکا امیدوار بود که این دو طرف از بین بروند و یکدیگر را خسته کنند. اما هنگامی که ایران به نظر می رسید که واقعاً ممکن است در جنگ پیروز شود و صدام را پایین بیاورد ، ایالات متحده شروع به حمایت از صدام ، نه تنها از نظر دیپلماتیک ، بلکه با هوش. هنگامی که صدام از سلاح های شیمیایی علیه سربازان ایرانی استفاده کرد ، ایالات متحده نیز تقریباً ساکت ماند.

سرانجام ، این مشکل در سمت ایران در ایالات متحده آمریکا تلاش برای تحریم ، جداسازی و شیطنت ایران و دیدن ایران به عنوان پیگیری سیاست هایی در لبنان ، درگیری عرب و اسرائیل و جاهای دیگر ، خصمانه با منافع آمریکایی وجود داشته است.

به نظر نمی رسد که در طی این سالها هیچ تلاش ایالات متحده برای دستیابی به ایرانیان یا برعکس وجود نداشته باشد. اولین رئیس جمهور بوش ، در سخنرانی افتتاحیه خود ، با اشاره به گروگان های ایالات متحده که توسط پروتستان های ایرانی در لبنان برگزار شد ، از عبارت "اراده خوب اراده خوبی می کند" استفاده کرد. ایرانیان سپس به تأمین آزادی این گروگان های باقیمانده ایالات متحده کمک کردند ، اما هیچ اراده خوبی در تلافی صورت نگرفت. در اوایل دولت کلینتون ، رئیس جمهور ایران یک شرکت آمریکایی به نام Conoco ، یک قرارداد بزرگ نفتی را ارائه داد ، اما کلینتون مانع از انجام این معامله شد. خود رئیس جمهور کلینتون ، به ویژه در دوره دوم خود ، در چندین مورد تلاش کرد تا بدون موفقیت به ایرانیان برسد.

بنابراین در این سالها تلاش هایی برای ترمیم روابط صورت گرفت. چرا آنها موفق نشدند؟اول ، میراث خصومت های گذشته از هر دو طرف وجود داشت. دوم ، مسائل مشخصی وجود دارد که دو کشور را تقسیم می کند. در هر نزدیکی ایران و ایالات متحده ، ایران می خواهد شاهد پایان دادن به تحریم های ایالات متحده علیه ایران و پایان تلاش های آمریکا برای جداسازی ایران و انکار فناوری ، تجارت و اعتبار آن باشد. ایالات متحده انتظار دارد ایران وضعیت خود را در اسرائیل تغییر دهد ، از تلاش برای اسپویلر در روند صلح فلسطین و اسرائیل جلوگیری کند و حمایت خود را از گروه هایی مانند حزب الله در لبنان و حماس در نوار غزه خصمانه با اسرائیل پایان دهد. همچنین ، برای ایالات متحده مسئله برنامه هسته ای ایران وجود دارد.

علاوه بر این ، برخی از اشکال از رفتار سیاست خارجی ایران که ایالات متحده به ویژه از آن استثنا می کند بسیار درگیر شده است. خصومت ایران با اسرائیل به ستون سیاست خارجی خود تبدیل شده است. سرمایه گذاری آن در حزب الله در لبنان یک سیاست دیرینه است. ایران و ایالات متحده هم اکنون برای نفوذ در خلیج فارس و خاورمیانه رقیب هستند. ایران ممکن است یک کشور کوچک و ضعیف در مقایسه با ایالات متحده باشد ، اما دیدگاه های عظمت خود را دارد. این خود را به عنوان قدرت بزرگ منطقه خلیج فارس می داند. این معتقد است که ایالات متحده باید در تصمیم گیری در مورد آینده عراق یا افغانستان فضا را در جدول ایجاد کند. می توان دید که موقعیت ایران از آمریکا چقدر اختلاف دارد.

وقایع در ایران پیرامون انتخابات 23 ژوئن ، رئیس جمهور اوباما ، که سعی در افتتاح صفحه جدید در روابط ایالات متحده و ایران دارد ، بسیار دشوارتر خواهد شد تا مقامات ارشد خود بتوانند در جدول با ایران بنشینند. اما حتی این اتفاقات رخ نداد ، روابط ایالات متحده و ایران مملو از مشکلات و موانع خواهد بود.